Albert: „Stundum þegar maður er að tala við eikven, og hann heyrir ekki hvað maður er að segja, þá þarf maður að banka í hann og segja: „Halló! Er einhver heima!?““
Tag: börnin
-
Hnussandi Albert, veikur heima: „Hvernig getur nóttin LÆÐST inn?!?“
Nóttin læðist inn (eða hvað???!) -
Skviddgeim
Albert: „Skviddgeim er á ensku!“
Pabbi: „Mhm?“
A: „Á íslensku heitir skviddgeim Dimmalimm“
-
Hundaskítur
Það var farið að dimma í gærkvöldi þegar Sandra kom með okkur Húgó.
Við erum komin kannski 50 metra þegar hún hleypur upp á litinn hól, stoppar og lítur niður: „Fokk! Ég steig í hundaskít!“
Pabbi: *reynir að sjá barnið í myrkrinu* „Andskotinn! Hvernig fórstu að þessu?!?“
Sandra: *lyftir fætinum, kíkir undir, grettir sig*
P:
S: *strýkur fingrinum undir skóinn og skoðar mjög vel*
P: „HVAÐ ERTU AÐ GERA?“
S: *hnusar af, grettir sig, stingur fingrinum í munninn og sleikir*
P:
S: „Þetta er Nutella!“
Ég hef aldrei verið svona stoltur
-
Hvernig skrifar maður kúkur?
Albert, sitjandi við tölvu: „Hvernig skrifar maður kúkur?“
Pabbi: ? „Af hverju ertu að skrifa kúkur??!?“
A: „Gúgúl!“
Eftir smástund athugaði ég hvernig gengi. Þá var hann búinn að finna Gúgúl og skrifa sneke io
-
Ekki … gleyma mér!
Albert fer á klósettið áður en hann kemur út með pabba og Húgó.
Pabbi bisar við að klæða sig og setja beislið á hundinn.
A: „Ekki … gleyma mér!“
P: „Auðvitað ekki! Heldurðu að ég gleymi þér, elsku kallinn minn?!“
A: „Nei! Þetta stendur á pokanum!“
-
Pabbi: *býst til að vaska upp*
Skyndilega heyrist skaðræðisöskur
Sandra ryðst inn í eldhús: „ÞETTA ER EKKI BÚIÐ!“
Nutella – ekki búið! -
Glaðningur
Af og til finn ég glaðning frá Albert þegar ég mæti í vinnuna
-
Glaðningur í gleraugnaboxi
Stundum opna ég gleraugnaboxið þegar ég mæti í vinnuna og finn þar glaðning frá Albert
Glaðningur í gleraugnaboxi
Þetta eru semsagt tvö spil úr Sleeping Queens, en þegar ég keypti spilið (hæ Spilavinir!) hafði ég smá áhyggjur af að Albert myndi eiga erfitt með það því hann er bara fimm ára (það er merkt fyrir 8+).
Það reyndust óþarfa áhyggjur
Tveimur vikum seinna er hann ekki bara orðinn betri en ég, heldur er hann búinn að búa til sína eigin útgáfu (Reaping Queens) sem hann spilar einn (víða um stofuna, með sveigjanlegum reglum sem nærstaddir fá reglulega að heyra um, og eru einhvernveginn aldrei eins) þegar allir nema hann eru búnir að fá nóg.
-
Spenntur
Albert: „Ertu spenntur fyrir að deyja?“
Pabbi: „Neee, ekki mjög“
A: „Þú deyrð samt!“
-
Alber: *skoðar matseðil heimilisins og grettir sig* „Núlðusúpa? Ég er með oðnæmi fyrir núlðusúpu!“
-
Ellefti?
Dóttir, að kvitta fyrir lestri:
„Er ellefti í dag?“
Pabbi: „Nei, tólfti“
Albert, fimm ára, hinu megin í íbúðinni: „Tólfti september?“
P: „Já“
A: „Sölvi á afmæli í dag!“