Sandra: „Kristján, Dilján! Kristján, Dilján!“

Ég: „Dilján?“

S: „Já, það rímar!“

Ég: „Já, það rímar. En heitir ekki nýi kennarinn Diljá?“

… ein djúpt hugsi …

S: „En hún svarar alltaf þegar ég segi Dilján!“