stuff that’s rehashed from social media
Klukkan er 7.33. Úti geisar snjóbylur. Vetrarfrí í skólanum. Leikskólaverkfall. Ég svaf í 4 tíma.
Börnin mín þrjú — sem verða heima með mér í allan dag — eru að reyna að ræða við mig um holur í plottinu í Hvolpasveit
Klukkan er 11.41. Börnin eru langt komin með að klára nammið sem þau betluðu á öskudag. Ég er að reyna að vinna, þarf að skila nokkrum verkefnum í dag.
Börnin eru að spila Mariah Carey jólalög 
Mamma: „Mig langar að fara í búð“
Pabbi, kankvís: „Eigum við öll að koma með, eða viltu bara taka uppáhalds barnið með?“
M: 
„Hmmm, sko, uppáhalds barnið er ekki þægilegast að taka með í búðir“
P: *fliss*
Sandra, með stóru eyrun sín: „EIGIÐ ÞIÐ UPPÁHALDS BARN??!?“
Fréttir úr verkfalli:
Nú er Albert orðinn flinkari en ég að teikna 
Ég þráspurði hver þetta væri, og hann sagði bara „klurri“ (krulli)
Loksins aftur í vinnunni
Ég: *gengur illa að komast í gang*
Ég: 
Ég: *set á mig heyrnartól, fer á jútjúb, kveiki á Hvolpasveit*
Ég: *vinn eins og ég sé þrír*
Á þessum 9,5 dögum sem Albert (þriggja og hálfs árs) hefur verið heima vegna verkfallsins hefur hann lært að slá nafnið sitt inn á tölvu, og er farinn að tala töluverða ensku (jútjúb-hvolpasveitar-ensku , en samt)
Eftir tvo mánuði skrái ég hann í háskólann
Björgunarafrek dagsins
Ef myndirnar prentast vel má sjá hvernig púlsinn hjá mér rýkur upp í fullkomnu flútti við hviðurnar sem fóru yfir 50m/s
Við síðari hviðuna (sem drap mælinn ) hoppaði Telma upp úr rúminu og kom skríkjandi til okkar. Þá voru allir vaknaðir nema Albert og við ákváðum að flýja dómadags hávaðann (og stóru stóru rúðurnar) uppi og reyna að sofa niðri í stofu. Reyna.
