Pabbi: „Varstu kannski að laumast í símann minn?“
Albert: „Af hverju heldurðu það?“
Skömmu eftir hádegi á miðvikudag
Sandra: „Getum við farið á Skálmöld um helgina?“
Ég: *hmmm, æ, er það eitthvað skemmtilegt?*
Líka ég: *Öööö, hvað er annars langt þar til Sandra hættir að biðja mig?*
Líka líka ég: „Já!“
Líka líka líka ég: *jæja, best að prófa að hlusta á Skálmöld*
Sunnudagskvöld
Líka líka líka líka ég: „Þetta er rosalegt!”
PS: Það hjálpaði að vita nákvæmlega hvaða lög þeir myndu spila – nýjustu plötuna + fyrstu plötuna. Auðveldara en að þurfa að kynna sér allan katalóginn
PPS: Já, nú hef ég komið í Hörpu
Þriðja sinni
Frábærir eins og alltaf. Mikið af nýju plötunni, svo það er eins gott að hún er góð
Nancy
Tindersticks – Nancy
Nancy answer me
Your silence is worse than anything you might say
Þegar ég heyrði af nýjustu plötu PJ Harvey, I Inside the Old Year Dying, fékk ég slæma tilfinningu, þetta hljómaði eitthvað svo tilgerðarlegt og skrýtið. Bara nafnið á plötunni! Og hún yrði ekki á venjulegri ensku, heldur “the nearly forgotten dialect of Dorset”.
Ég hafði áhyggjur af því að þemað, konseptið á bakvið plötuna yrði tónlistinni yfirsterkari.
En ég hugsaði reyndar eitthvað svipað um síðustu tvær plötur og þær voru geggjaðar, svo ég hlustaði samt. Tilfinningin lifði aðeins áfram.
Ég hlustaði samt aftur og svo aftur og aftur og andskotinn hafi það, það var eitthvað þarna sem náði til mín og tónlistin var bara skrambi góð.
Eníhú, hér eru tónleikar
Hnussandi Albert, veikur heima: „Hvernig getur nóttin LÆÐST inn?!?“
ooooooog við erum komin með hljómsveit!
/aaaaaand we have a full band!
Restin af hljómsveitinni:
Þá er Telma komin með gítar og getur farið að æfa sig heima
… Kanntu að gera..?“