Fyrir mörgum árum keypti ég plötuna Giant Steps með Boo Radleys. Ég var gersamlega heillaður og hlustaði mikið á diskinn, fannst þeir vera að gera virkilega skemmtilega hluti. Skemmtilegt sánd. Allskonar. Öðruvísi
Ég er sökker fyrir feitum bassa
Boo Radley’s – Upon 9th and Fairchild
Brassið kemur sterkt inn
Boo Radleys – Lazarus
Það er alveg hægt að hlusta á þetta ennþá
Boo Radleys – I’ve Lost the Reason
Boo Radleys – I Hang Suspended
Svo fór ég í Kringluna og heyrði lag
Boo Radleys – Wake Up Boo!
Þegar rann upp fyrir mér að þetta voru líka Boo Radleys fékk ég óbragð í munninn. Ég gat ekki hlustað á plötuna í tíu ár án þess að finna þetta óbragð.
Kannast fleiri við að hljómsveit hafi eyðilagt fyrir þeim meistaraverk með nýjum lögum?
Minning: Fyrir mörgum árum keypti ég Giant Steps með Boo Radleys. Ég var gersamlega heillaður og hlustaði mikið á diskinn, fannst þeir vera að gera virkilega skemmtilega hluti. Skemmtilegt sánd. Allskonar. Öðruvísi
Á bernskuheimilinu var ekki mjög mikið um tónlist. Jújú, Emil í Kattholti, Mini-Pops og eitthvað fleira, en svo var þetta Richard Clayderman, Boney M, Goombay Dance Band og fleira af því sauðahúsi. Nema..
…í kringum 1981 (ég var 9-10 ára), gerðist mamma áskrifandi að seríunni History of Rock. Við áttum ekki plötuspilara, svo nokkrum sinnum á ári fengum við kassettu með rokktónlist í pósti.
Ég uppgötvaði þetta ekki alveg strax, en eftir 1-2 ár var ég farinn að bísa spólunum um leið og þær komu í hús. Ég drakk þetta í mig eins og svampur. Líklega hefur mamma greyið aldrei séð sumar spólurnar
Fyrsta spólan var bara Elvis
History of Rock – Volume One
Ég kunni ekki að meta allt, en prófaði að hlusta á allt. Meðal þess sem ég setti oft í kassettutækið var Little Richard, Fats Domino, Chuck Berry, The Shadows …. ROLLING STONES, maður lifandi…
Ég man vel fiðringinn sem fylgdi því að heyra Steve Miller Band í fyrsta sinn – Gangster of Love, Space Cowboy – og *gæsahúð!* – The Joker
History of Rock – Volume Thirteen
Svo, einhverntímann árið 1983 — ég varð 12 ára um haustið — kom Kassettan Sem Breytti Öllu
History of Rock – Volume Fifteen
Santana var alltílæ. Janis var flott. Steppenwolf …. nú erum við að dansa! en…
[kúnstpása]
Strax á fyrstu tónunum fékk ég gæsahúð. Þessi sýrukennda tónlist náði einhvernveginn að smjúga alveg inn í merg og bein. Ég hef aldrei, hvorki fyrr né síðar fengið aðra eins gæsahúð
Sjæní sjæní, sjæní búts of leðer
Ég var með gæsahúð í marga mánuði!
Heroin, be the death of me Heroin, it's my wife and it's my life Because a mainline into my vein Leads to a center in my head And then I'm better off than dead Because when the smack begins to flow I really don't care anymore
Þarna var ég semsagt 11 ára, feitur, vitlaus, ljótur og leiðinlegur erkilúði — saklausari en allt sem saklaust er — með króníska gæsahúð að hlusta á lög um sadó masó og heróín
Eníveis, þetta rifjaðist upp þegar ég var að hlusta á hina fínu þætti Skúla Arasonar um Velvet Underground
PS: Ó já! Skulum ekki gleyma því að ég sá þau svo á Roskilde festival þegar þau komu saman aftur ’93. Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison og Moe Tucker
Setlistinn frá Roskilde ’93 – handskrifaður af Sterling Morrison
PPS: Kemur í ljós að allt heila settið á Roskilde er á youtube (í guðanna bænum ekki horfa samt nema vera búin að taka sjóveikipillur):
PPPS: Eitthvert árið sem ég var í háskólanum klömbruðum við saman hljómsveit fyrir árshátíðina. Þrátt fyrir að vera gersamlega sneyddur hæfileikum á þessu sviði tókst mér einhvenveginn að grenja það út að fá að syngja lag með þeim
Þessu þurft semsagt vesalings fólkið að sitja undir:
Ég söng að sjálfsögðu línurnar hennar Moe Tucker, í aumkunarverðri tilraun til að ná falsettu
Þú kannast kannski við lagið úr kvikmyndinni Juno
Minning: Á bernskuheimilinu var ekki mjög mikið um tónlist. Jújú, Emil í Kattholti, Mini-Pops og eitthvað fleira, en af svo var þetta Richard Clayderman, Boney M, Goombay Dance Band og fleira af því sauðahúsi. Nema… [Varúð! Þráður!]
Daginn sem ég varð tuttugu og níu ára fór ég á ærlegt fyllerí með félögum mínum í R?ga, þar sem ég bjó. Þetta var rosalegt kvöld. Ég man óljóst eftir að sitja á írskum bar og hreyta óbótaskömmum í gengilbeinu sem sagði að fólk væri að kvarta yfir lyktinni af harðfisknum.
Daginn eftir rumskaði ég við það að uppblásna dýnan sem ég var með í láni var farin að blása á hálsinn á mér. Mjög rólega seig ég nær gólfinu.
Ég var svo ógeðslega þunnur að ég lá stynjandi á steingólfinu í einhverja klukkutíma áður en ég nennti að standa upp
Á endanum fór ég í niður í gamla bæinn í R?ga og ráfaði um eirðarlaus. Kíkti loksins í vinnuna. Ég vann sem prófarkalesari hjá blaði sem var gefið út vikulega. Þetta voru nokkrir klukkutímar á viku. Yfirmaðurinn tók mig afsíðis.
Henni fannst ekki nógu gott að vera með íslending í að prófarkalesa ensku – “a non-native English speaker”. Ég var of þunnur til að þræta við hana. Á leiðinni fram kynnti hún mig fyrir manninum sem var búinn að taka við af mér: Gvido, síleskur gaur af lettneskum ættum.
Ég rakti raunir mínar fyrir (fyrrum) vinnufélögunum. Við urðum fljótt sammála um að aðeins eitt væri til ráða: Barinn.
Þetta kvöld var síst minna drukkið en fyrra kvöldið. Ég man ekki mjög mikið eftir þessu kvöldi, nema að þó ég hafi verið nánast rænulaus af drykkju mun ég aldrei aldrei aldrei aldrei gleyma örvæntingunni sem greip mig þegar ég kom heim og sá helvítis dýnuna loftlausa á gólfinu
