Telma er veik heima. Í sjónvarpinu eru tónlistarmyndbönd.
Taylor Swift: *syngur Blank Space*
Te: *hreyfir varirnar með og dillar sér*
TS: *lemur bíl og ýmislegt fleira með golfkylfu*
Te: „Er hún reið af því hann er alltaf í símanum?“
Telma er veik heima. Í sjónvarpinu eru tónlistarmyndbönd.
Taylor Swift: *syngur Blank Space*
Te: *hreyfir varirnar með og dillar sér*
TS: *lemur bíl og ýmislegt fleira með golfkylfu*
Te: „Er hún reið af því hann er alltaf í símanum?“
Í sjónvarpinu eru fréttir af eftirlitslausum fegrunaraðgerðum sem áhrifavaldar flykkjast í.
Sandra: „Afi getur farið í svona! Þá lítur hann ekki út fyrir að vera sona gamall!“
Þess má geta að afi er 94 ára og þriggja daga
Pabbi kemur heim úr vinnunni: „Hæ! Hvernig gekk dansinn á sýningunni í dag með Margarita?“
Dætur *veltast um gólfið öskurhlæjandi*: „Pabbi! Lagið heitir Señorita!“
Þegar mér er farið að leiðast yfir Hvolpasveitinni raula ég lagið svona:
Hvolpasveit, Hvolpasveit
Þú þarft bara kalla
Hvolpasveit, Hvolpasveit
Leysir vinda alla
fara á ball
The undead family gets dressed up for a ball
Keyrum framhjá Sirkus á Seyðisfirði.
Telma: „Kannski er itt þarna inni“
Sandra: „Itt? Akkuru?“
T: „Það er alltaf trúður í sirkus!“
Héldum upp á daginn með því að rölta upp að Ljósárfossi í Hallormsstaðaskógi
Ég veit ekki hvað það segir um hversu oft (ehem) börnin mín fá gos að dóttir mín er farin að safna tómum dósum og taka myndir af sér með þær
Við: Hvernig væri að prófa að gera eins og eðlilega fólkið og fara eitthvað í vetrarfríinu?
Líka við: Frábær hugmynd. Kannski fengum við hana soldið seint, en jú, frábær hugmynd!
Þannig atvikaðist það að við ókum á Egilsstaði í vetrarveðri og appelsínugulri viðvörun í lok október
Farið út úr bænum í vetrarfríinu sögðu þau.
Það verður gaman, sögðu þau
Uppfært daginn eftir: Hefði getað sleppt þessu
Stelpurnar eru búnar að moka öllum snjónum á pallinum fram og til baka svona fjórum sinnum
Sjónvarp: *auglýsing fyrir sænsku sjónvarpsþættina Systur 1968*
Telma: *hleypur og nær í eitthvað* „Er þetta mynd um þessa bók?“
Ég mun aldrei nokkurn tímann geta sagt lifandi sálu frá því, en þriggja ára sonur minn var að biðja um frosið samlokubrauð með smjöri og osti. Og ég… ég bara… ég hérna…
Nema hvað, hann er í þessum skrifuðu orðum að sporðrenna síðasta bitanum