Yfir kvöldmatnum sagði Sandra: „Ég vil líka súkkulaði“
Pabbi: „Súkkulaði?!!?“
S: „Marmelaði“
P: „Viltu marmelaði með fiski í raspi?“
Á endanum kom í ljós að hún átti við remúlaði
stuff that’s rehashed from social media
Yfir kvöldmatnum sagði Sandra: „Ég vil líka súkkulaði“
Pabbi: „Súkkulaði?!!?“
S: „Marmelaði“
P: „Viltu marmelaði með fiski í raspi?“
Á endanum kom í ljós að hún átti við remúlaði
The best thing about being a power-procrastinator is the immense, overwhelming feeling of satisfaction you get when (if!) you finally get around to doing thing, weeks, months, or even years later
the trick is to wait just long enough to get that feeling, but not so long that the authorities come knocking
taka 2: sko, minns lítur út eins og viðrini, þinns gefur böns af monní! díll?
Skrípó eftir Halldór Baldursson, bísað af Facebook.
So the day we come home with two tired kids, a pram, three 5 kg bags of soil, a 5 kg bag of cat food, and 15 kg of kitty litter is the day the elevator chooses to be out of order
Fortunately we only live on the fifth floor
Also: so the moment after the last trip up, as I was putting everything down, wheezing like an asthmatic kitty, is the moment Sandra chooses to figure out how to remove one of the thingies that used to hold up the hallway mirror
Fortunately none of the pieces of mirror landed on Sandra when they crashed to the floor.
Sandra er orðin svo flínk að klæða sig að síðustu 2 vikur hefur hún bara tvisvar farið í krummasokk!
mér sýnist sem Snúður og Snælda hafi komist í hveitið aftur
Nú þegar ég heyri húrrahrópin í vinnufélögunum þegar þeir fá tilkynningar um endurgreiðslu á vöxtum af húsnæðislánum verður mér hugsað af hlýhug til þeirra öðlinga sem ákváðu að láta íbúðalánið mitt í hendur afkvæma satans til innheimtu
Öll börnin háma í sig lasagna nema gestur
Þetta var hans hestur