

það leynist ýmislegt í vösunum á útigöllum lítils fólks
Stelpurnar á skíðum í Vasarnica, Lettlandi
Ég ýti Telmu í rólu. Eins og venjulega biður hún um að fara „hátt hátt upp í geim!”
Hún skríkir af kæti og biður um meira. Ég ýti meira og bæti við smá snúningi og sveiflu.
Telma: „Jibbí! Rússíbanani!”
Þegar klukkan er 6.23, konan á næturvakt, báðar dæturnar skriðnar upp í rúm til þín — vakandi að sjálfsögðu — og þú færð óþægilegt hugboð um að Bjúgnakrækir hafi gleymt einhverju
ítarlegar og hávísindalegar rannsóknir mínar undanfarið hafa leitt í ljós að það getur hreinlega verið gaman að eiga börn.
að því gefnu að maður sé þokkalega vel sofinn
Telma (3,5) gerir jólakort fyrir opis (afa sinn í útlöndum).
Teiknar að sjálfsögðu fyrst draug, krókódíl og saumavél
eftirvæntingin hefur verið stigvaxandi síðustu vikur og var orðin áþreifanleg. hún hafði lítið plastegg utanaf leikfangi úr Kindereggi með sér í leikskólann í morgun, svona just in case
þegar til kom þurfti tönnin smá aðstoð og Sandra dró hana hreinlega úr með handafli rétt fyrir svefninn
Telma, sem hefur undanfarna daga bent á flestar tennurnar sínar og sagt „Þessi tönn er laus“ varð skelfingu lostin og virðist vera hætt við að missa tennur og „fá blóð“, amk í bili
Í gær kom snjókarlinn Palli í heimsókn og hjálpaði okkur að skreyta húsið að utan
Uppfært fjórum dögum síðar:
Palli farinn að láta á sjá. þurfti smá fegrunaraðgerð, m.a. nýtt auga + nýtt nef
„Pabbi, er ég alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg, alveg að fara að missa tönn?“
-Telma (3,5 ára) vill vera alveg, alveg, alveg eins og stóra systir