Tag: minning

Mitt einasta kleimtúfeim er að í heimildarmyndinni um ísbílsgaurinn sést hann tala í símann um ferð sem hann vann á fótboltaleik.

Ég var semsagt á hinum enda línunnar að þykjast vita eitthvað um UEFA Super Cup og Mónakó

Í tilefni af umræðu á Twitter um Stöð 2 sem mælikvarða á ríkidæmi og þá rifjaðist upp fyrir mér að sem unglingur upplifði ég að við værum voða fátæk

[spoiler!] Ég sé auðvitað núna að við vorum ekkert fátæk, en þetta var barningur og það var enginn peningur fyrir óþarfa eða prjáli

Ég tók út ómælda þjáningu að fá ekki Millet úlpu EINS OG ALLIR HINIR, heldur bara einhverja no-name eftirhermu úr Hagkaupum

Við bjuggum í blokk í Hraunbæ, en næstum allir vinir mínir í risastórum rað- og einbýlishúsum á tveimur eða þremur hæðum í Selásnum. Og þeir áttu alltaf meira, nýrra og flottara dót

Þegar Stöð 2 byrjaði fórum við systkynin strax að jarma um að kaupa áskrift

Mamma sagði bara að þetta væri dýrt, og sérstaklega að myndlykillinn kostaði TÓLF ÞÚSUND KRÓNUR!!

[Já, það þurfti að KAUPA myndlykilinn! Og já, TÓLF ÞÚSUND KRÓNUR!! var heilmikill peningur. Þetta var ekki svo löngu eftir myntbreytinguna!]

Ég hafði í einhvern tíma séð um nánast öll matarinnkaup heimilisins – kjagað í Nóatún með innkaupalista, hrúgað í innkaupakerru og lét svo skrifa allt heila klabbið í reikning!

[Ég var rétt fimmtán ára]

Ég samdi við mömmu um að ef ég gæti sparað TÓLF ÞÚSUND KRÓNUR!! af matarreikningnum í desember myndi mamma kaupa myndlykil og áskrift

Djöfull var ég grjótharður: – „Bíddu bíddu, TVÆR fernur af mjólk? Heldurðu að við séum kóngafólk?“ – „Ekkert væl! Það eru pylsur í matinn í kvöld og afgangar á morgun!“

Fljótlega rann upp fyrir mömmu að það væri auðvitað ekkert hægt að láta þennan harðstjóra og nánös sjá um að kaupa inn jólamatinn, svo hún tilkynnti mér upp úr miðjum mánuði að þetta væri komið. Við fengum Stöð 2

Þetta var semsagt sagan af því þegar ég svelti fjölskylduna mína í desember, sparaði TÓLF ÞÚSUND KRÓNUR!! og fékk að sjá Twin Peaks og Northern Exposure

Myndir sem fanga tíðarandann:

#minning
Í tilefni af umræðu hér um Stöð 2 sem mælikvarða á ríkidæmi og þá rifjaðist upp fyrir mér að sem unglingur upplifði ég að við værum voða fátæk
1/13

— siggi mús (@siggimus) November 17, 2020

Heimasíminn hringdi fyrir milljón árum:

Rödd, á ensku: „Er Christian við?“

Ég: „Neee, enginn Christian hér“

R: „Ertu viss?“

É: „Öööö, jaaá … frekar?“

R: „Er það ekki sonur þinn?“

É: „Neee“

R: „Hvað heitir þú?“

É: „siggi mús“

R: „Ekki Christian?“

É: „Neibbs“

R: „Hvaða númer er þetta?“

É: *segi númer*

R: „Það er númerið sem Christian gaf mér!!!!“

É: „Nú?“

R: „Af hverju lét hann mig fá þetta númer ef hann býr ekki þarna?“

É: „Tjah, ég veit ekki hvað gengur á í hausnum á Christian…“

R: „Hvar býrðu?“

É: „Þorfinnsgötu bleble“

R: „Já, hann býr einmitt í næsta húsi!“

É: „Jahá!“

R: „Já, þetta er beint á móti spítalanum!!“

É: „Tja, ekki alveg beint…“

R: „Jú, þetta er beint á móti spítalanum!! Þekkirðu ekki Christian?“

É: „Nei, ekki frekar en rétt áðan“

R: „Þekkirðu ekki nágranna þinn?“

É: „Nei, ég þekki ekki nágranna minn“

R: „En af hverju er Christian að láta mig fá númerið hjá nágranna sínum ef hann þekkir þig ekki?“

É: „Kannski væri betra að spyrja Christian að því..?“

R: „Heyrðu, ég prófa kannski að hringja í *segir símanúmerið mitt* og spyrja eftir Christian!“

É: „Gerðu það endilega“

1/5 #minning #súrrealísksímtöl
Heimasíminn hringdi fyrir milljón árum.
Rödd, á ensku: „Er Christian við?“
Ég: „Neee, enginn Christian hér“
R: „Ertu viss?“
É: „Öööö, jaaá … frekar?“
R: „Er það ekki sonur þinn?“
É: „Neee“
R: „Hvað heitir þú?“
É: „siggi mús“

— siggi mús (@siggimus) November 8, 2020

Fór á lögreglustöðina við Hlemm að endurnýja vegabréf. Fékk lítið blað sem þurfti að fylla út – nafn, augnlit, hárlit, og ýmislegt fleira. Hæð.

Þarna var ég — óharðnaður ungur maður umkringdur þjónum réttvísinnar — og það hljóp einhver púki í mig.

Ég leit upp, svipaðist um. Það var enginn að horfa.

Ég bograði yfir blaðið, eins og til að forðast það að einhver ósýnilegur maður gæti horft yfir öxlina á mér.

Ég skrifaði 190 cm.

Ég hafði semsagt kvalist ógurlega yfir því að vera bara 189 cm, haft af því mikla minnimáttarkend því að mér fannst ég svo nálægt miklu fallegri tölu.

Síðan hef ég veifað þessu sem órækri sönnun þess að ég sé einmitt 190 cm, en ekki einhver 189 cm dvergur: Það stendur 190 cm í passanum!

Samt alltaf með óbragð í munni.

Þetta var fyrir óralöngu, sennilega var ég að endurnýja vegabréfið í fyrsta sinn. En ég hef aldrei gleymt þessu, þó enginn vissi.

Ég hef aldrei litið stórt á mig. Ég hef alltaf haldið mun ítarlegri lista yfir annmarka mína en kosti, og ósjaldan básúnað ótal lesti mína á torgum.

En þetta, þetta var svartur blettur á mannorði mínu. Ósýnilegur, en samt svartur. Svæsið dæmi um hégóma sem ég annars vildi ekkert kannast við.

Mér datt þetta semsagt í hug af því ég var í heilsufarsskoðun og skv. einhverri ógurlega fínni og flottri og nýmóðins græju var ég 190,9 cm.

---

#minning
Fór á lögreglustöðina við Hlemm að endurnýja vegabréf. Fékk lítið blað sem þurfti að fylla út – nafn, augnlit, hárlit, og ýmislegt fleira. Hæð.

Þarna var ég — óharðnaður ungur maður umkringdur þjónum réttvísinnar — og það hljóp einhver púki í mig.

— siggi mús (@siggimus) July 4, 2020

Alltaf þegar einhver benti á mig og sagði, „Nei voðalega er hann orðinn stór!!“ svaraði mamma: „Veistu, hann hefur aldrei verið lítill“

Þegar ég var kannski fimm ára sá mamma mynd af kunnuglegum dreng uppi á vegg á Barnaspítala Hringsins. Hananú?!?? Neinei, bara stærsta barn sem hafði fæðst þar… (24 merkur, 58 cm)

https://www.ruv.is/frett/eitt-staersta-barn-sem-faedst-hefur-her-a-landi