æ am nott sörpræs jú dú nott önd?’stand mi. æ úvill træ tú spík mor slólí



æ am nott sörpræs jú dú nott önd?’stand mi. æ úvill træ tú spík mor slólí
Sandra les: „„…og börnin borða sig“ … what?!?“
Lítur á mig með angistarsvip og skilur ekki neitt.
Flettir á næstu blaðsíðu og heldur áfram: „…södd.“
Reiðskjótinn í dag er vel hærður
Pabbi: „Hvað eru árstíðirnar margar?“
Telma, 5 ára: „Fjórar!“
P: „Alveg rétt! Og hvað heita þær?“
T: „Vor, sumar, haust og jól!“
Þegar þú heldur á ungabarni sem gubbar, en góð og vel staðsett bumba bjargar buxunum alveg
Síðan pabbi átti afmæli í lok október hefur ung og ákveðin dama spurt nær daglega „Á ég afmæli á morgun?“ Viljinn til að verða stærri er svo sterkur að hún er löngu farin að missa tennur og byrjuð að lesa og skrifa smá. Hún nennir sko ekkert að bíða eftir einhverju dagatali.
Eftir ítrekuð vonbrigði og fjölda nei-a var loksins hægt að svara henni játandi í gær. Frá og með deginum í dag er hún ekki lengur lítil og fjögurra ára, heldur STÓR FIMM ÁRA STELPA.
Sandra, 6 ára, kennir Telmu, 5 ára, að daba
Erum að æfa frumsamið lag fyrir næsta tíma í ungbarnasundi: „Kennarinn er ekki matur“
Þegar þú ert að labba í gegnum IKEA og lífsviljinn fjarar út og þú tönnlast á því í hausnum á þér að þig virkilega vanti það sem þú ætlar að kaupa og það sé ekki í boði að gefast upp og deyja og parið fyrir framan þig sem segir um eina útstillinguna „Nei, þetta er nýtt!“
Konan vill ekki segja hvað ég gerði af mér. Segir bara að ég verði að fara í IKEA
Í vinnunni geng ég fram á týndan ungan dreng.
Ég: „Ertu týndur? Hvað heitir pabbi þinn?“
Tud: „Pabbi minn!“