Ég setti mér háleitt markmið í desember: Hálf milljón skref í skrefakeppni. Það tókst og nú er ég stoltur og lúinn, búinn
Nú er hafinn skrefanúar og ég er með eitt markmið: Missa streakið að ganga 10 þúsund skref á dag.
Þökk sé veðrinu gæti það jafnvel náðst í dag
Er að passa mig að enda ekki með áráttuhegðun
Úti að labba með Húgó í storminum í gærkvöldi: „Pabbi, ég elska alla í heiminum! Líka fólkin sem ég hef aldrei séð!“
Þegar það er þriggja stiga frost og 25 m/s í hviðum en þú ert á lokametrunum í skrefakeppni
Það er sko hreint ekkert grín að vera svona þrjóskur
Albert les: „… þau veltu fyrir sér kringum…“
Pabbi leiðréttir: „Hvernig!“
A: *lítur skilningsvana á pabba … teiknar hring í loftinu með fingrinum*
P: „Nei! …í bókinni!“ *bendir* „Það stendur Hvernig í bókinni!“
Ance: „Hvað segirðu, er einhver keppni?“
Ég: „Já, skrefakeppni í vinnunni – sá sem tekur flest skref í desember vinnur!“
A: „Eru verðlaun?“
É: „Já, en ég veit ekki hvað“
A: „Og þessvegna kemurðu aldrei heim – ert allan daginn úti að labba?“
Ance: 
„Hmmm … kannski ætti ég að vera með þrifakeppni á heimilinu? Sá sem ryksugar mest og skúrar vinnur“
Albert, heima veikur: „Hvað ertu að gera?“
Pabbi: „Skrifa lista yfir ýmislegt sem þarf að gera“
A: 
„Ég ætla líka að skrifa lista yfir það sem þarf að gera. Og þú mátt ekki segja nei!“
…búinn að finna smugu í reglunum hélt hann svo áfram…
Jújú, ég ældi smávegis í nótt og hélt ég væri að deyja, en ég er ekkert ef ég er ekki einþykkur, þver, þrjóskur. Fer ekki að láta einhver smáatriði koma í veg fyrir að ég nái markmiðinu í miðri skrefakeppni í vinnunni
Þegar þú ert miðaldra maður, þrjóskari en andskotinn sem á hund, býr á Kjalarnesi og er í skrefakeppni í vinnunni sinni
